قوانین منتشره از
1403/04/01 لغايت 1403/04/10
در روزنامه رسمی جمهوری اسلامی ایران
قانون موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
قانون موافقت‌نامه همکاری‌های امنیتی و انتظامی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری قرقیزستان.
قانون موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
منتشره در روزنامه رسمی شماره 23083 – 1403/04/06
شماره ۸۱۲/۱۷۲۲۰ – ۱۴۰۳/۳/۲۷
جناب آقای دکتر محمد مخبر
سرپرست محترم ریاست جمهوری
عطف به نامه شماره ۵۹۷۵۸/۵۳۸۳۳ مورخ ۱۴۰۱/۴/۵ مطابق اصول (۱۲۳) و (۱۳۱) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران “قانون موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه” مصوب ۲۳/۲/۱۴۰۳ مجلس شورای اسلامی به شرح پیوست ابلاغ می‌شود.
رئیس مجلس شورای اسلامی ـ محمدباقر قالیباف
شماره ۵۴۴۹۸ – ۱۴۰۳/۴/۲
وزارت اطلاعات ـ وزارت امور خارجه ـ وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات
به استناد اصل یکصد و سی و یکم و در اجرای اصل یکصد و بیست و سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به پیوست “قانون موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه” که در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و سوم اردیبهشت‌ماه یکهزار و چهارصد و سه مجلس شورای اسلامی تصویب شده و در تاریخ ۱۴۰۳/۳/۱۰ به تأیید شورای نگهبان رسیده و طی نامه شماره ۸۱۲/۱۷۲۲۰ مورخ ۱۴۰۳/۳/۲۷ مجلس شورای اسلامی واصل گردیده است، جهت اجراء ابلاغ می‌گردد.
سرپرست ریاست جمهوری ـ محمد مخبر
قانون موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
ماده‌واحده ـ موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه مشتمل بر یک مقدمه، نه ماده و یک ضمیمه به شرح پیوست تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
تبصره ـ رعایت اصول هفتاد و هفتم (۷۷)، یکصد و بیست و پنجم (۱۲۵) و یکصد و سی و نهم (۱۳۹) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در اجرای این قانون، الزامی است.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه که از این پس “طرف‌ها” نامیده می‌شوند،
عطف به “معاهده اساس روابط متقابل و اصول همکاری بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه” در ۲۲ اسفند ۱۳۷۹ (۱۲ مارس ۲۰۰۱)،
با امعان‌نظر به اینکه پیشرفت قابل توجهی در توسعه و به‌کارگیری جدیدترین فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات حاصل شده است،
با امعان‌نظر به اهمیت فراوان فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات برای توسعه اجتماعی و اقتصادی به نفع رفاه بشریت و حمایت از صلح، امنیت و ثبات بین‌المللی در جهان معاصر،
با ابراز نگرانی از تهدیدهای مرتبط با استفاده احتمالی از چنین فناوری‌هایی در تعارض با اهداف تضمین صلح، امنیت و ثبات بین‌المللی، با هدف تضعیف حاکمیت و امنیت کشورها و دخالت در امور داخلی آنها، نقض حریم خصوصی شهروندان، برهم زدن اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی داخلی و برافروختن خصومت بین اقوام و مذاهب،
با تأکید بر ضرورت حداکثرسازی منافع مشترک خود از ناحیه فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات و کاهش تهدیدهای مشترک ناشی از آن علیه خود،
همچنین با تأکید بر ضرورت تام احترام به قوانین و مقررات دولت‌های طرف‌ها در اجرای این موافقت‌نامه،
ضمن شناسایی اهمیت فراوان امنیت اطلاعات برای نظام امنیت بین‌المللی،
با تأیید اینکه حاکمیت دولت و اصول و مقررات بین‌المللی نشأت گرفته از آن بر رفتار دولت‌ها در چهارچوب فعالیت‌های مربوط به فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات و بر صلاحیت قضایی کشورها نسبت به زیرساخت فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات در خاک آنها اعمال می‌شود و همچنین با تأیید اینکه دولت‌ها واجد حقوق حاکمیتی برای تعیین و اجرای سیاست خود در خصوص مسائل مرتبط با شبکه اطلاعاتی و مخابراتی اینترنت از جمله تضمین امنیت هستند،
با اعتقاد به اینکه اعتمادسازی بیشتر و توسعه همکاری میان طرف‌ها در حوزه فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات یک ضرورت فوری است و تأمین‌کننده منافع آنها است،
ضمن قائل شدن اهمیت فراوان برای توازن بین تضمین امنیت و رعایت حقوق بشر در حوزه استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات، منطبق با قوانین ملی و تعهدات بین‌المللی دولت‌های طرف‌ها،
ضمن تلاش برای پیشگیری و مقابله با تهدیدات متوجه امنیت اطلاعات و تلاش برای تأمین منافع امنیت اطلاعات دولت‌های طرف‌ها با هدف ایجاد یک محیط اطلاعات بین‌المللی صلح‌آمیز و امن،
با محکومیت اقدامات قهری یک‌جانبه اتخاذشده در نقض منشور ملل متحد،
همچنین ضمن تلاش برای کار مشترک با هدف کاهش آسیب‌پذیری دولت‌ها در مقابل تهدیدات علیه امنیت اطلاعات، شامل تهدید اقدامات بالقوه محدودساز و مسدودساز علیه دولت‌های طرف‌ها در ارتباط با فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات و دسترسی به اینترنت،
نیز ضمن تلاش برای همکاری نزدیک در مجامع منطقه‌ای و بین‌المللی با هدف توسعه و ارتقای هنجارها و مقررات حقوقی به‌منظور تضمین امنیت بین‌المللی اطلاعات از جمله از طریق حکمرانی عادلانه اینترنت،
با تمایل به ایجاد چهارچوب دوجانبه برای همکاری میان دولت‌های طرف‌ها در حوزه امنیت اطلاعات،
به شرح زیر به توافق رسیدند:
ماده ۱ ـ واژگان اصلی
۱ ـ با هدف اجرای این موافقت‌نامه، طرف‌ها بر تعاریف واژگان اصلی مندرج در پیوست، که بخش تفکیک‌ناپذیر این موافقت‌نامه می‌باشد، توافق می‌نمایند.
۲ ـ در صـورت ضرورت، پیوست می‌توانـد با توافق طرف‌ها، تکمیـل، اصلاح و روزآمد شود.
ماده ۲ ـ تهدیدات اصلی در حوزه امنیت اطلاعات
همکاری طرف‌ها به موجب این موافقت‌نامه بر این اساس استوار است که استفاده از فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات، ازجمله با اهداف زیر، واجد تهدیدات اصلی علیه امنیت اطلاعات می‌باشد:
۱ ـ دست زدن به اقدامات ناقض حاکمیت، امنیت و تمامیت ارضی کشورها؛
۲ ـ وارد کردن خسارات اقتصادی و سایر خسارات از جمله تأثیر مخرب بر تأسیسات زیرساخت‌های حیاتی اطلاعات و سایر زیرساخت – های مربوط به اطلاعات؛
۳ ـ مقاصد ارعاب‌گری (تروریستی) از جمله تبلیغات ارعاب‌گری (تروریستی) و استخدام افراد برای فعالیت‌های ارعاب‌گری (تروریستی)؛
۴ ـ ارتکاب جرائم، از جمله جرائم مرتبط با دسترسی غیرمجاز به اطلاعات رایانه‌ای؛
۵ ـ دخالت در امور داخلی دولت‌ها، اختلال در نظم عمومی، برافروختن خصومت بین اقوام، نژادها و مذاهب، ترویج ایده‌ها و نظریات (تئوری‌های) نژادپرستانه و دیگرهراسی که باعث نفرت و تبعیض می‌شوند و خشونت و بی‌ثباتی را برمی‌انگیزند، و بی‌ثبات کردن اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی داخلی و دخالت در اداره دولت؛
۶ ـ انتشار اطلاعاتی که برای نظام‌های اجتماعی ـ سیاسی و اجتماعی ـ اقتصادی و نیز برای محیط معنوی، اخلاقی و فرهنگی دولت‌های دیگر زیان‌بار است.
ماده ۳ ـ حوزه‌های اصلی همکاری دوجانبه
۱ ـ با توجه به تهدیدات اصلی اشاره‌شده در ماده (۲) این موافقت‌نامه و نیاز به تضمین امنیت اطلاعات، طرف‌ها، نمایندگان مجاز و نهادهای ذی‌صلاح دولت‌های طرف‌ها که طبق ماده (۵) این موافقت‌نامه تعیین می‌شوند، در خصوص موضوعاتی نظیر تقویت امنیت اطلاعات، مبارزه با جرائم ارتکاب یافته در حوزه استفاده از فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات، کمک‌های فنی و فناوری، و همکاری بین‌المللی از جمله در زمینه‌های کلیدی زیر همکاری خواهند نمود:
۱) شناسایی، هماهنگی و انجام همکاری لازم در مجامع منطقه‌ای و بین‌المللی برای تضمین امنیت ملی و بین‌المللی اطلاعات؛
۲) تدوین و پیشبرد قواعد حقوق بین‌الملل قابل اعمال به‌منظور تضمین امنیت ملی و بین‌المللی اطلاعات؛
۳) مقابله با تهدیدات در حوزه تضمین امنیت اطلاعات مندرج در ماده (۲) این موافقت‌نامه؛
۴) تبادل اطلاعات و همکاری در حوزه اجرای قانون با هدف پیشگیری، کشف، مبارزه، تحقیق و پیگرد قضائی جرائم مرتبط با استفاده از فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات برای اهداف ارعاب‌گری (تروریستی) و مجرمانه؛
۵) مشارکت در مذاکرات چندجانبه در خصوص اقدامات اعتمادساز مربوط به امنیت بین‌المللی اطلاعات؛
۶) تبادل اطلاعات بین نهادهای ذی‌صلاحِ دولت‌های طرف‌ها در حوزه امنیت اطلاعات، شامل همکاری بین نهادهای مربوط حوزه واکنش به حوادث رایانه‌ای دولت‌های طرف‌ها؛
۷) تبادل اطلاعات درباره قوانین ملی دولت‌های طرف‌ها مرتبط با تضمین امنیت اطلاعات؛
۸) همکاری به‌منظور پرداختن به پیامدهای منفیِ اقداماتِ قهریِ یک‌جانبه ناقض منشور سازمان ملل متحد و حقوق بین‌الملل در حوزه تضمین امنیت اطلاعات؛
۹) ارتقای کیفی چهارچوب حقوقی دوجانبه و سازکارهای عملیِ همکاری میان دولت‌های طرف‌ها با هدف تضمین امنیت ملی و بین‌المللی اطلاعات؛
۱۰) تمهید شرایط همکاری میان نهادهای ذی‌صلاح دولت‌های طرف‌ها حول حوزه‌هایِ کلیدیِ همکاریِ احصاء شده در ماده (۳) این موافقت‌نامه و نیز سایر حوزه‌های ممکن در راستای اجرای این موافقت‌نامه؛
۱۱) گسترش همکاری‌ها و هماهنگیِ فعالیت‌های دولت‌های طرف‌ها در حوزه امنیت بین‌المللی اطلاعات در چهارچوب سازمان‌ها و مجامع بین‌المللی (از جمله سازمان ملل متحد، اتحادیه بین‌المللی مخابرات، سازمان بین‌المللی استاندارد، پلیس بین‌الملل (اینترپل)، سازمان همکاری شانگهای و دیگر سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی ذی‌ربط)؛
۱۲) طبق قوانین دولت‌های طرف‌ها، کمک در حوزه‌های انتقال دانش و فناوری اطلاعات؛ ظرفیت‌سازی، توسعه ظرفیت‌ها و آموزش و نیز بررسی امکان سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌هایِ امنیت اطلاعات؛
۱۳) کمک به همکاری میان مؤسسات علمی و آموزشی و نیز بخش‌های خصوصی در حوزه امنیت اطلاعات؛
۱۴) برگزاری نشست‌ها، فراهمایی(کنفرانس)ها، کارگاه‌های آموزشی و دیگر همایش‌های کاری دوجانبه در حوزه‌های تعیین‌شده همکاری و نیز برگزاری مشترک و میزبانیِ رویدادهای منطقه‌ای و بین‌المللی در زمینه امنیت ملی و بین‌المللی اطلاعات.
۲ ـ طرف‌ها یا نهادهای ذی‌صلاح دولت‌های طرف‌ها می‌توانند بر اساس توافق متقابل، سایر حوزه‌های همکاری را تعیین نمایند.
ماده ۴ ـ اصول کلی همکاری
۱ ـ طرف‌ها در چهارچوب این موافقت‌نامه، در حوزه امنیت ملی و بین‌المللی اطلاعات به گونه‌ای همکاری خواهند کرد که چنین همکاری موجب ارتقای توسعه اجتماعی و اقتصادی شود، هدف حفظ صلح، امنیت و ثبات بین‌المللی را تأمین کند و با قوانین و مقررات داخلی خود و با اصول و هنجارهای پذیرفته‌شده جهانی حقوق بین‌الملل، شامل اصول احترام متقابل به حاکمیت و تمامیت ارضی، حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات و مناقشات، عدم به‌کارگیری زور و تهدید به توسل به زور، عدم دخالت در امور داخلی، احترام به حقوق و آزادی‌های اساسی بشر و نیز اصول همکاری دوجانبه و عدم دخالت در منابع اطلاعات دولت‌های طرف‌ها منطبق باشد.
۲ ـ فعالیـت‌های طرف‌ها در چهارچـوب این موافقت‌نامه، باید با حق هر طرف برای جسـتجو، دریافت و انتشار اطلاعات سازگار باشد، با امعان‌نظر به اینکه چنین حقی می‌تواند به موجب قوانیـن دولت‌های طرف‌ها به منظور تضمـین امنیت ملی محدود شود.
۳ ـ هر یک از طرف‌ها از حقوق برابر برای حفاظت از منابع اطلاعات دولت خود در مقابل استفاده غیرقانونی و دخالت غیرمجاز از جمله در مقابل حملات رایانه‌ای علیه آنها برخوردار خواهد بود. هر یک از طرف‌ها متعهد است چنین اقداماتی را علیه طرف دیگر بکار نگرفته و به طرف دیگر در استیفای حقوق مذکور کمک کند.
ماده ۵ ـ اشکال و سازوکارهای اصلی همکاری
۱ ـ طرف‌ها نهادهای ذی‌صلاح دولت‌های خود که مسئولیت اجرای این موافقت‌نامه را بر عهده دارند تعیین خواهند کرد و طی ۶۰ روز کاری از تاریخ لازم‌الاجراء شدن این موافقت‌نامه اطلاعات مربوط به نهادهای ذی‌صلاح دولت‌های طرف‌ها را مشخص و از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک) تبادل خواهند کرد.
۲ ـ نهادهای ذی‌صلاح دولت‌های طرف‌ها می‌توانند موافقت‌نامه‌های بین نهادی ذی‌ربط را با هدف ایجاد چهارچوب حقوقی و سازمانی برای همکاری در حوزه‌های خاص همکاری در این موافقت‌نامه منعقد کنند.
۳ ـ به‌منظور بازبینی روند پیشرفت اجرای این موافقت‌نامه، بررسی مسائل پدید آمده در فرایند اجرای آن، تبادل داده‌ها، تحلیل و ارزیابیِ مشترکِ تهدیدهای نوظهور علیه امنیت بین‌المللی اطلاعات، و نیز تعیین، توافق و هماهنگی در خصوص اقدامات واکنشی مشترک در مقابل این تهدیدات، طرف‌ها باید نشست‌های “سازوکار مشورتی منظم” را با شرکت نمایندگان مجاز و نهادهای ذی‌صلاح خود حداقل یک‌بار در سال و به نوبت در جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه برگزار نمایند.
ماده ۶ ـ حفاظت از اطلاعات
۱ ـ طرف‌ها، از اطلاعاتی که به موجب این موافقت‌نامه، منتقل شده و یا تولید می‌شوند و دسترسی به آنها طبق قوانین دولت‌های طرف‌ها محدود است، به‌طور مقتضی حفاظت خواهند کرد.
۲ ـ هیچ‌یک از طرف‌ها بدون موافقت کتبی قبلی طرفِ دیگر، اطلاعات به دست آمده یا مشترکاً تولیدشده مربوط به اجرای این موافقت‌نامه را برای طرف ثالث فاش نکرده و یا به او انتقال نخواهد داد.
۳ ـ هر یک از طرف‌ها، ضرورت محرمانه ماندن اطلاعات مربوط به ابعاد مشخصی از همکاری بین دولت‌های طرف‌ها یا دیگر داده‌ها را به‌موقع به اطلاع طرف دیگر خواهد رساند.
۴ ـ هر اطلاعاتی که در چهارچوب این موافقت‌نامه انتقال می‌یابد، صرفاً برای اهداف این موافقت‌نامه مورد استفاده قرار خواهد گرفت؛ اطلاعاتی که به‌واسطه فعالیتِ‌های یکی از طرف‌ها به دست می‌آید، به زیانِ طرف دیگر مورد استفاده قرار نخواهد گرفت.
۵ ـ هر اطلاعاتی که دسترسی به آن محدودیت دارد، طبق قوانین ِدولت‌های طرف‌ها حفاظت خواهد شد.
۶ ـ انتقال و حفاظت از اطلاعاتِ طبقه‌بندی‌شده، تابعِ “موافقت‌نامه میان دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه در مورد حفاظت متقابل از اطلاعات طبقه‌بندی‌شده” ۱۷ بهمن ۱۳۸۶ (۶ فوریه ۲۰۰۸) خواهد بود.
ماده ۷ ـ تأمین مالی
۱ ـ طرف‌ها، هزینه‌های شرکت نمایندگان و کارشناسان خود در رویدادهای مربوط به اجرای این موافقت‌نامه را مستقلاً بر عهده خواهند گرفت.
۲ ـ در ارتباط با دیگر هزینه‌های مربوط به اجرای این موافقت‌نامه، طرف‌ها می‌توانند در هر مورد خاص، طبق قوانین دولت‌های خود، رویه‌های مالی دیگری را مورد توافق قرار دهند.
ماده ۸ ـ حل و فصل اختلاف‌ها
طرف‌ها اختلاف‌های ناشی از تفسیر یا اجرای این موافقت‌نامه را از طریق رایزنی و مذاکره میان نهادهای ذی‌صلاح دولت‌های طرف‌ها و از طریق مجاریِ سیاسی (دیپلماتیک) حل و فصل خواهند کرد.
ماده ۹ ـ مفاد پایانی
۱ ـ این موافقت‌نامه در سی‌امین روز از تاریخ دریافت آخرین اعلانِ کتبی، از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک)، مبنی بر انجام تشریفات داخلی توسط طرف‌ها که برای لازم‌الاجراء شدن ضروری است لازم‌الاجرا خواهد شد.
۲ ـ طرف‌ها می‌توانند اصلاحاتی را بر اساس توافق متقابل طرف‌ها و در قالب یک سند الحاقی (پروتکل) مجزا در این موافقت‌نامه اعمال نمایند.
۳ ـ این موافقت‌نامه می‌تواند نود روز پس از دریافت اعلانِ کتبی یکی از طرف‌ها توسط طرف دیگر، از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک) مبنی بر قصد خود برای فسخ این موافقت‌نامه، فسخ شود.
۴ ـ در صورت فسخ این موافقت‌نامه، طرف‌ها اقداماتی را برای ایفای تعهدات خود مربوط به حفاظت از اطلاعات انجام خواهند داد و اجرای فعالیت‌ها و طرح‌های مشترک و دیگر ابتکاراتی را که پیش‌تر مورد توافق قرار گرفته‌اند و به موجب این موافقت‌نامه به اجرا درمی‌آیند و در زمان فسخ این موافقت‌نامه ناتمام مانده‌اند، تضمین خواهند کرد.
این موافقت‌نامه در مسکو در تاریخ ۷ بهمن ۱۳۹۹ هجری شمسی برابر با ۲۶ ژانویه ۲۰۲۱ میلادی در دو نسخه اصلی به زبان‌های فارسی، روسی و انگلیسی تنظیم شد که تمامی متون از اعتبار یکسانی برخوردار هستند. در صورت بروز اختلاف، نسخه انگلیسی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران از طرف دولت فدراسیون روسیه
پیوست
موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات
بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
واژگان اصلی مورد استفاده در موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات
بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
۱ ـ امنیتِ اطلاعات به معنای وضعیتی است که در آن افراد، جامعه و دولت و منافع آنها در مقابل تهدیدها، آثار مخرب و سایر آثار منفی در فضای اطلاعات محفوظ هستند.
۲ ـ امنیتِ بین‌المللی اطلاعات به معنای وضعیتی در روابط بین‌الملل است که در آن، فضای اطلاعات باعث تضعیف ثبات جهانی و درخطر افتادن امنیت ملت‌ها و جامعه جهانی نگردد.
۳ ـ فضایِ اطلاعات به معنای محیطی ناشی از شکل‌گیری، تولید، تبدیل، انتقال، استفاده و ذخیره اطلاعات است و از جمله بر آگاهی‌های فردی و اجتماعی، زیرساختِ اطلاعات و خودِ اطلاعات تأثیر می‌گذارد.
۴ ـ تهدید علیه امنیتِ اطلاعات به معنای ترکیبی از اقدامات و عناصری است که خطر ِصدمه به “امنیت اطلاعات” را ایجاد می‌کند.
۵ ـ زیرساختِ اطلاعات به معنای طیفی از ابزارها و سامانه(سیستم)های فنی برای شکل‌گیری، تولید، تبدیل، انتقال، استفاده و ذخیره اطلاعات می‌باشد.
۶ ـ زیرساخت‌هایِ حیاتیِ اطلاعات به معنای سامانه(سیستم)های اطلاعات، شبکه‌های اطلاعات و ارتباطات و دستگاه‌های واپایش (کنترل) خودکار می‌باشند که بر اساس قوانین دولت‌های طرف‌ها تعیین می‌شوند.
۷ ـ حادثه رایانه‌ای به معنای وقوع اخلال و (یا) غیرفعال شدن تأسیسات زیرساختِ اطلاعات، یک شبکه ارتباطات الکترونیکی که برای سازمان‌دهی تعامل بین چنین تأسیساتی استفاده می‌شود و (یا) نقض امنیتِ اطلاعاتِ پردازش‌شده توسط چنین تأسیساتی می‌باشد که در اثر یک حمله رایانه‌ای هم اتفاق می‌افتند،
۸ ـ حمله رایانه‌ای به معنای تأثیر هدفمند توسط نرم‌افزار و (یا) سخت‌افزار بر تأسیسات زیرساخت‌های اطلاعات و بر یک شبکه ارتباطات الکترونیکی که برای سازمان‌دهی تعامل بین چنین تأسیساتی با هدف وقفه و (یا) غیرفعال‌سازی آنها و (یا) به خطر انداختن امنیت اطلاعاتِ پردازش‌شده توسطِ چنین تأسیسات اطلاعات استفاده می‌شود.
قانون فوق مشتمل بر ماده‌واحده و یک تبصره منضم به متن موافقت‌نامه شامل مقدمه و نه ماده و یک فقره پیوست که گزارش آن توسط کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی به صحن علنی تقدیم شده بود، پس از تصویب در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و سوم اردیبهشت‌ماه یکهزار و چهارصد و سه مجلس، در تاریخ ۱۰ /۱۴۰۳/۳ به تأیید شورای نگهبان رسید.
رئیس مجلس شورای اسلامی ـ محمدباقر قالیباف
قانون موافقت‌نامه تأسیس و چهارچوب فعالیت مراکز فرهنگی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
منتشره در روزنامه رسمی شماره 23083 – 1403/04/06
شماره ۸۱۳/۱۷۱۹۹ – ۱۴۰۳/۳/۲۷
جناب آقای دکتر محمد مخبر
سرپرست محترم ریاست جمهوری
عطف به نامه شماره ۵۹۶۵۲/۶۵۹۶۳ مورخ ۱۴۰۱/۴/۲۲ مطابق مطابق اصول (۱۲۳) و (۱۳۱) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران “قانون موافقت‌نامه تأسیس و چهارچوب فعالیت مراکز فرهنگی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه” مصوب ۲۳/۲/۱۴۰۳ مجلس شورای اسلامی به شرح پیوست ابلاغ می‌شود.
رئیس مجلس شورای اسلامی ـ محمدباقر قالیباف
شماره ۵۴۵۰۷ – ۱۴۰۳/۴/۲
وزارت امور خارجه
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی
به استناد اصل یکصد و سی و یکم و در اجرای اصل یکصد و بیست و سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به پیوست “قانون موافقت‌نامه تأسیس و چهارچوب فعالیت مراکز فرهنگی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه” که در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و سوم اردیبهشت‌ماه یکهزار و چهارصد و سه مجلس شورای اسلامی تصویب شد و در تاریخ ۱۰/۳/۱۴۰۳ به تأیید شورای نگهبان رسیده و طی نامه شماره ۸۱۳/۱۷۱۹۹ مورخ ۱۴۰۳/۳/۲۷ مجلس شورای اسلامی واصل گردیده است، جهت اجراء ابلاغ می‌گردد.
سرپرست ریاست جمهوری ـ محمد مخبر
قانون موافقت‌نامه تأسیس و چهارچوب فعالیت مراکز فرهنگی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
ماده‌واحده ـ موافقت‌نامه تأسیس و چهارچوب فعالیت مراکز فرهنگی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه مشتمل بر یک مقدمه و هجده ماده به شرح پیوست با رعایت موازین شرعی تصویب و به دولت اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
تبصره ـ در اجرای این موافقت‌نامه و اصلاحات بعدی آن رعایت اصول هفتاد و هفتم (۷۷)، یکصد و بیست و پنجم (۱۲۵) و یکصد و سی و نهم (۱۳۹) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران الزامی است.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
موافقت‌نامه تأسیس و چهارچوب فعالیت مراکز فرهنگی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه
ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ و ﺩﻭﻟﺖ ﻓﺪﺭﺍﺳﯿﻮﻥ ﺭﻭﺳﯿﻪ که از این پس “طرف‌ها” نامیده خواهند شد،
ﺑﺎ ﻫﺪﻑ تقویت ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ،
ﺑﺎ امعان‌نظر به موافقت‌نامه ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ۳۱ ﻣﺮﺩﺍﺩ ۱۳۴۵ ﻫﺠﺮﯼ ﺷﻤﺴﯽ (۲۲ ﺍﻭﺕ ۱۹۶۶ ﻣﯿﻼﺩﯼ) که همچنان بین جمهوری اسلامی ایران ﻭ فدراسیون روسیه لازم‌الاجراء می‌باشد و معاهده اساس روابط متقابل و اصول همکاری بین جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه مورخ ۲۲ اسفند ۱۳۷۹ (۱۲ مارس ۲۰۰۱ میلادی)،
ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻣﻮﺍﺭﺩ زیر به توافق رسیدند:
ماده ۱ ـ
۱ ـ ﻃﺮﻑ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ، ﻣﺮﮐﺰ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ایران ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﮑﻮ ﻭ ﻃﺮﻑ روسی، ﻣﺮﮐﺰ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ روسیه ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺗﺄﺳﯿﺲ می‌کنند ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺲ “ﻣﺮﺍﮐﺰ “ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
۲ ـ طرف‌ها می‌توانند با توافق مـتقابل از طریق مجـاری سیاسـی (دیپلماتیـک) ﻧﺴﺒﺖ به تأسیس دفاتر محلی مراکز ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ دولت پذیرنده ﻃﺒﻖ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺁﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﻤﺎیند.
۳ ـ فعالیت ﻣﺮﺍﮐﺰ بر اساس مفاد این موافقت‌نامه و موازین ﺣﻘﻮﻕ بینﺍﻟﻤﻠﻞ خواهد بود ﻭ ﻃﺒﻖ قوانین دولت پذیرنده انجام خواهد شد.
ماده ۲ ـ
۱ ـ مرکز فرهنگی ایران ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﺴﮑﻮ ﺗﺤﺖ نظارت ﮐﻠﯽ ﺭﺋﯿﺲ نمایندگی سیاسی (دیپلماتیک) ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼمی ایران ﺩﺭ فدراسیون روسیه فعالیت‌های خود را انجام ﺧﻮﺍﻫﺪ داد.
۲ ـ مرکز فرهنگی ایران در مسکو توسط سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی جمهوری اسلامی ایران مدیریت خواهد شد.
۳ ـ مرکز فرهنگی روسیه ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺗﺤﺖ نظارت ﮐﻠﯽ ﺭﺋﯿﺲ نمایندگی سیاسی (ﺩﯾﭙﻠﻤﺎﺗﯿﮏ) فدراسیون روسیه ﺩﺭ جمهوری اسلامی ایران، فعالیت ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ.
۴ ـ مرکز فرهنگی روسیه در تهران ﺗﻮﺳﻂ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﻓﺪﺭﺍﻝ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﻘﻞ مشترک‌المنافع، هم‌وطنان ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ همکاری‌های ﺑﺸﺮﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ بینﺍﻟﻤﻠﻠﯽ مدیریت خواهد شد.
ماده ۳ ـ
۱ ـ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ انجام فعالیت‌های ﺧﻮﺩ، می‌توانند ﺑﺎ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﯼ اجرایی ﺩﻭﻟﺘﯽ، مراجع محلی ﻭ سازمان‌ها، ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ شکل سازمانی ﻭ ﺣﻘﻮﻗﯽ یا ﻧﻮﻉ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ افراد ﺩﺭ چهارچوب ﻗﻮﺍنین و مقررات دولت پذیرنده، ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ نمایند.
۲ ـ ﻣﺮﺍﮐﺰ می‌توانند رویدادها ﺭﺍ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﮐﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ دولت پذیرنده ﻃﺒﻖ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺁﻥ برگزار کنند.
ماده ۴ ـ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻃﺒﻖ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ دولت پذیرنده ﺍﺯ حق داشتن شخصیت حقوقی ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ خواهند بود.
ماده ۵ ـ ﻭﻇﺎﯾﻒ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍز:
۱ ـ شرکت ﺩﺭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﺩﻭﺟﺎﻧﺒﻪ در زمینه‌های ﺑﺸﺮﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ، ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﻨﯽ، ﻭ اطلاعرسانی؛
۲ ـ شرکت در ﺍﺟﺮﺍﯼ خط‌مشی‌های ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯ هم‌وطنان ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺎ ﻫﺪﻑ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ منافع قانونی آنها، تسهیل ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ روزافزون آنها، ﺣﻔﻆ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ، هویت ﻣﻠﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و توسعه ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ ﻫﻤﻪﺟﺎﻧﺒﻪ بین سازمان‌های ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ هم‌وطنان ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ از جمله ﺗﺸﮑﻞﻫﺎﯼ آنها؛
۳ ـ ﺁﺷﻨﺎسازی مردم دولت پذیرنده ﺑﺎ تاریخ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ، سیاست داخلی و خارجی و نیز تحولات اجتماعی و اقتصادی ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ؛
۴ ـ تسهیل ﺗﻤﺎس ﻭ همکاری‌های گسترده‌تر بین ﻣﺆﺳﺴﺎﺕ ﻭ سازمان‌های ﺩﻭلت‌های پذیرنده در زمینه‌های فرهنگ، هنر و ادبیات؛
۵ ـ ارتقای مطالعه زبان‌های مردمان دولت‌های پذیرنده؛
۶ ـ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ظرفیت‌های مراکز در زمینه‌های ﻓﻀﺎﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ، اطلاعرسانی و رسانه‌های جمعی ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻣﺴﺎﻋﺪ برای همکاری‌های گسترده‌تر در زمینه‌های ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﻫﻨﺮﯼ بین دولت‌های پذیرنده؛
۷ ـ تسهیل ایجاد ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ همکاری‌های ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ بین ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ نواحی ﺩﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺭ چهارچوب ﺧﻮﺍﻫﺮﺧﻮﺍﻧﺪﮔﯽ ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﺍﻧﺠﻤﻦهای ﺩﻭﺳﺘﯽ؛
۸ ـ سازمان‌دهی فعالیت‌های خبری، ﺗﺒﻠﯿﻐﯽ ﻭ آموزشی ﺩﺭ زمینهﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕ، ﻫﻨﺮ ﻭ ﺍﺩبیات.
ماده ۶ ـ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻃﺒﻖ ﻭﻇﺎﯾﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ عهده آنها ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩاست:
۱ ـ ﺑﺎﻧﮏﻫﺎﯼ داده‌های خبری و مرجع ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، هنرهای زیبا، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﻨﯽ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و سیاسی، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ و دستاوردهای هنری ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ را ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ، فراهمایی‌ها، همﻧﺸﺴﺖﻫﺎ، ﻫﻢﺍﻧﺪﯾﺸﯽﻫﺎ و مشورت‌هایی را در خصوص مسائل همکاری فرهنگی بین‌المللی برگزار خواهند کرد؛
۲ ـ تحقیق در زمینه ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺍیرﺍن‌شناسی ﺩﺭ فدراسیون روسیه ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ روسیهﺷﻨﺎﺳﯽ ﺩﺭ جمهوری اسلامی ایران ﺭﺍ ارتقاء خواهند داد؛
۳ ـ ﺍﺯ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ارتباط سازمان‌ها ﻭ افراد علاقه‌مند ﺩﺭ دولت پذیرنده ﺑﺎ سازمان‌های ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﻫﻨﺮﯼ کشورهای خود ﺣﻤﺎﯾﺖ اطلاعاتی و مشورتی نموده و چنین روابطی را حفظ خواهند کرد؛
۴ ـ ﺑﺮﺍی هم‌وطنانی ﮐﻪ ﺩﺭ دولت پذیرنده ﺍﻗﺎﻣﺖ دائم ﺩﺍﺭﻧﺪ، فعالیتﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻭ ﺍﻃﻼﻉﺭﺳﺎﻧﯽ را ترتیب داده، ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺗﺸﮑﻞﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ را حفظ و ﺍﯾﻦ ﺗﺸﮑﻞﻫﺎ را مورد ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻗﺮﺍﺭ خواهند داد؛
۵ ـ اجرای گروه‌های ﻫﻨﺮﯼ ﻭ مجریان منفرد و نمایش‌های ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﻭ سینمایی را ترتیب خواهند داد؛
۶ ـ جشنواره‌های فرهنگی و ﻫﻨﺮﯼ، ﻫﻔﺘﻪهای ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ سینما، نمایشگاه‌های ﻋﮑﺲ، هنرهای زیبا، ﻫﻨﺮ ﺑﻮﻣﯽ، ﮐﺘﺎﺏ ﻭ سایر نمایشگاه‌ها را برگزار خواهند کرد؛
۷ ـ به ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩبی داستانی ﻭ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﺎﭘﯽ ﻭ ﺍﻟﮑﺘﺮونیکی کمک خواهند کرد؛
۸ ـ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻋﻠﻤﯽ، ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، ﺍﺩﺑﯽ و ﻫﻨﺮﯼ و مسابقات همراه ﺑﺎ ﺍﻋﻄﺎﯼ جوایز ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ را برگزار خواهند کرد؛
۹ ـ انجمن‌ها ﻭ باشگاه‌ها و ﺷﻮﺭﺍﻫﺎی فرهنگی و عمومی را در حوزه‌های ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ با جلب ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫﻨﺮ، نمایندگان جوامع محلی ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ نمایندگی‌های ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻭ سازمان‌های دولت پذیرنده ایجاد خواهند کرد؛
۱۰ ـ دوره‌هایی را برای ﺁﻣﻮﺯش ﺯﺑﺎﻥهای ﻣﻠﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓهای ﻣﺮﺩﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ برگزار خواهند کرد ﻭ ﺑﻪ پژوهشگران ﻭ استادان ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ادبیات ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺆﺳﺴﺎﺕ ﻋﻠﻤﯽ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ دولت پذیرنده ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻪ فعالیت ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﻈﺎﻡﻣﻨﺪ کمک خواهند کرد.
۱۱ ـ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺍﻋﻄﺎﯼ راتبه (بورسیه) ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ، گزینش ﻭ اعزام شهروندان دولت پذیرنده ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ خواهند کرد؛
۱۲ ـ فعالیت انجمن‌ها و باشگاه‌های فارغ‌التحصیلان ﻣﺆﺳﺴﺎﺕ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ دولت پذیرنده را تسهیل، ﻭ به حفظ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ بین انجمن‌ها ﻭ باشگاه‌های مزبور و ﻣﺆﺳﺴﺎﺕ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ مربوط کمک خواهند کرد و نیز هم‌نشست‌هایی را ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺎﺭﻍﺍﻟﺘﺤﺼﯿﻼﻥ ﺩﺭ دولت پذیرنده ترتیب خواهند داد؛
۱ ۳ ـ از فعالیت کتابخانه‌های مراکز و سایر خدمات اطلاعاتی برای سازمان‌ها و افراد علاقمند در دولت پذیرنده حمایت خواهند کرد؛
۱۴ ـ ضمن استفاده از ظرفیت فضای مجازی ﺟﻬﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ کشور، ﺯﺑﺎﻥ، ادبیات و فرهنگ ﺧﻮﺩ، فعالیت‌های ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، هنری و اطلاعرسانی را در فضای مذکور انجام خواهند داد؛
۱۵ ـ با سازمان‌های ﻏﯿﺮﺩﻭﻟﺘﯽ، ﺗﺸﮑﻞﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﺠﻤﻦﻫﺎﯼ ﺩﻭﺳﺘﯽ، ﻣﺆﺳﺴﺎﺕ آموزشی و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ـ ﻫﻨﺮﯼ دولت پذیرنده ﻭ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﺍﻃﻼﻉﺭﺳﺎﻧﯽ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺛﺎﻟﺚ همکاری خواهند کرد؛
۱۶ ـ فعالیت‌های دیگری را ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ اهداف ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻃﺒﻖ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ دولت پذیرنده انجام خواهند داد.
ماده ۷ ـ
۱ ـ طرف‌ها تا حد امکان ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ بدون مانع ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﻪ رویدادهایی را ﮐﻪ مراکز برگزار می‌کنند ﻓﺮﺍﻫﻢ خواهند آورد.
۲ ـ طرف‌ها اقدامات مقتضی را ﺑﺮﺍﯼ ﺗأﻣﯿﻦ ﺍﻣﻨﯿﺖ اماکن ﻣﺮﺍﮐﺰ، کارکنان ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺎﮐﻦ ﻭ نیز رویدادهایی ﮐﻪ مراکز ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ می‌کنند، ﺍﺗﺨﺎﺫ خواهند کرد.
ماده ۸ ـ
۱ ـ مراکز، سازمان‌های تجاری نخواهند بود. ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ مراکز به‌منظور ﭘﻮﺷﺶ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ هزینه‌های ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﻭ فعالیت ﺁنها، می‌توانند ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﯾﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ:
۱ ـ ۱ ـ بازدید از رویدادهایی ﮐﻪ توسط مراکز میزبانی می‌شوند؛
۲ ـ ۱ ـ شرکت در ﺩﻭﺭﻩﻫﺎﯼ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ آنها ﻭ فعالیت‌های ﺩﯾﮕﺮ؛
۳ ـ ۱ ـ ﻓﺮﻭﺵ ﻧﺸﺮﯾﺎﺕ ﺩﻭﺭﻩﺍﯼ، کالانماها (کاتالوگ)، اعلان‌ها (پوستر)، برنامه‌ها، کتاب‌ها، ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﻭ ﺗﮑﺜﯿﺮ ﻧﺸﺮﯾﺎﺕ، ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺩﯾﺪﺍﺭﯼ ﻭ ﺷﻨﯿﺪﺍﺭﯼ صرف‌نظر از روش ﺫﺧﯿﺮﻩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ محصولات ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ﺑﺎ رویدادهایی که ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ می‌کنند، ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻣﺸﺮﻭﻁ ﺑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ این امر قواعد ﺗﺠﺎﺭﯼ، ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﻣﺎﻟﯿﺎﺗﯽ یا ﺩﯾﮕﺮ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ دولت پذیرنده ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﻣﻌﻨﻮﯼ را ﻧﻘﺾ ننماید.
۲ ـ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ می‌توانند ﺩﺭ اماکن خود ﻏﺮﻓﻪﻫﺎﯼ ﻓﺮﻭﺵ ﮐﺘﺎﺏ، ﺳﻮﻏﺎﺕ، چایخانه (کافه) ﻭ قهوه‌خانه (ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎ) ﺑﺮﺍﯼ مراجعه‌کنندگان داشته ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ماده ۹ ـ
۱ ـ طرف‌ها بر اساس ﺍﺻﻞ رفتار ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭ زمینه ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻗﻄﻌﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺍﺟﺎﺭﻩ، ﺧﺮﯾﺪ و ﺍﺣﺪﺍﺙ ﺑﻨﺎﻫﺎ (اماکن) ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺍﮐﺰ، بر اساس ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ دولت پذیرنده ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ خواهند کرد.
۲ ـ ﻃﺮﺍﺣﯽ، ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺑﻨﺎﻫﺎﯼ (اماکن) ﻣﺮﺍﮐﺰ ﭘﺲ ﺍﺯ دریافت ﻣﺠﻮﺯﻫﺎﯼ لازم توسط ﻃﺮﻑ اعزام‌کننده، بر اساس ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺷﻬﺮﺳﺎﺯﯼ دولت پذیرنده ﺍﻧﺠﺎﻡ خواهد شد. ﻃﺮﻑ اعزام‌کننده همچنین می‌تواند با صلاحدید خود ﭘﯿﻤﺎنکارانی را برای ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ تعیین نماید.
ماده ۱۰ ـ ﻧﻈﺎﻡ ﻣﺎﻟﯿﺎﺗﯽ حاکم بر ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻭ کارکنان ﺁﻥ بر اساس ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ملی دولت پذیرنده ﻭ موافقت‌نامه بین ﺩﻭﻟﺖ جمهوری اسلامی ایران ﻭ ﺩﻭﻟﺖ فدراسیون روسیه به‌منظور ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﺍﺯ اخذ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻭ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺭ مالی در مورد ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ ﺑﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ و سرماﯾﻪ ﻣﻮﺭﺥ ۱۴ اسفند ۱۳۷۶ برابر با ۵ ﻣﺎﺭﺱ ۱۹۹۸ خواهد بود.
ماده ۱۱ ـ
۱ ـ ﻫﺮ ﯾ ﮏ ﺍﺯ طرف‌ها کارکنان لازم برای ﻣﺮﮐﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ خواهد کرد. کارکنان می‌توانند ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﮐﺸﻮﺭ اعزام‌کننده، دولت پذیرنده یا ﮐﺸﻮﺭ ثالث باشند.
۲ ـ رؤسای مراکز ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻧﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﻋﺰﺍﻡکننده خواهند بود و می‌توانند از وضعیت سیاسی (دیپلماتیک) برخوردار باشند.
۳ ـ طرف‌ها ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ استخدام کارکنان ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻪ کار کارکنان ﻭ پایان‌کار ﺁنها ﺩﺭ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﻄﻠﻊ خواهند کرد.
ماده ۱۲ ـ
۱ ـ کارکنان مراکز ﻭ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ ﮐﺸﻮﺭ اعزام‌کننده ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺩﺍﺋﻢ ﺩﺭ دولت پذیرنده ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮐﺎﺭ ﮐﺸﻮﺭ اعزام‌کننده خواهند بود.
۲ ـ سایر ﮐﺎﺭﮐﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮐﺎﺭ دولت پذیرنده خواهند بود.
ماده ۱۳ ـ
۱ ـ ﻫﺮﯾﮏ ﺍﺯ طرف‌ها ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﺻﻞ رفتار ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ، ﻃﺒﻖ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ملی کشور ﺧﻮﺩ، ﻣﺮﮐﺰ ﻃﺮﻑ دیگر ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ حقوق ﮔﻤﺮﮐﯽ و سود بازرگانی در خصوص وسایل واردشده به شرط تعهد به برگشت آنها ﻣﻌﺎﻑ خواهد کرد، ﻣﺸﺮﻭﻁ ﺑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﺳﺎﯾﻞ واردشده ﺑﺮﺍی ﺍﻧﺠﺎﻡ فعالیت‌های مرکز به‌موجب ﺍﯾن موافقت‌نامه ضروری باشند.
۲ ـ مالکیت ﻭﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﻗﺖ ﺗﻮﺳﻂ مراکز به قلمرو دولت پذیرنده ﻭﺍﺭﺩ شده‌اند، ﺗﻨﻬﺎ پس از پرداخت حقوق ﮔﻤﺮﮐﯽ و سود بازرگانی ﻭ انجام دیگر ﺍﻟﺰﺍﻣﺎﺕ مقرر در ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ دولت پذیرنده قابل واگذاری است.
ماده ۱۴ ـ
۱ ـ ﻫﺮ ﯾ ﮏ ﺍﺯ طرف‌ها ﻃﺒﻖ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ملی کشور خود به ﮐﺎﺭﮐﻨﺎﻥ ﻣﺮﮐﺰ ﻃﺮﻑ دیگر ﻭ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ آنها ﮐﻪ ﺑﺎ آنها ﺯﻧﺪﮔﯽ می‌کنند، اجازه می‌دهند ﺩﺭ ﻃﻮﻝ کل ﻣﺪﺕ فعالیت ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰ، ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ، خانوادگی و خانه و سایر نیازها را که به فعالیت‌های کسب‌وکاری مربوط نمی‌شوند ﺑﺎ ﻣﻌﺎﻓﯿﺖ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ حقوق ﮔﻤﺮﮐﯽ و سود بازرگانی ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻨﻨﺪ.
۲ ـ مالکیت وسایل ﻣﺬﮐﻮﺭ ﺗﻨﻬﺎ پس از پرداخت حقوق ﮔﻤﺮﮐﯽ و سود بازرگانی پیش‌بینی‌شده ﺩﺭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ دولت پذیرنده و انجام دیگر ﺍﻟﺰﺍﻣﺎﺕ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﮔﻤﺮﮐﯽ دولت پذیرنده در قلمرو دولت پذیرنده قابل واگذاری است.
۳ ـ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﻩ شامل کارکنان ﻣﺮﺍﮐﺰ ﮐﻪ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ دولت پذیرنده ﻫﺴﺘﻨﺪ ﯾ ﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ اقامت ﺩﺍﺋﻢ ﺩﺭ قلمرو ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ، نخواهد شد.
ماده ۱۵ ـ ﻫﺮ ﯾ ﮏ ﺍﺯ طرف‌ها طبق قوانین ملی ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﺻﻞ رفتار ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ، ﺩﺭ کوتاه‌ترین ﺯﻣﺎﻥ ممکن برای ﮐﺎﺭﮐﻨﺎﻥ ﺍﻋﺰﺍﻣﯽ ﻣﺮﮐﺰ ﻃﺮﻑ دیگر ﻭ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ می‌کنند ﺭﻭﺍﺩﯾﺪ ﻭ همچنین درصورتی‌که ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ دولت پذیرنده ایجاب ﮐﻨﺪ، ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺻﺎﺩﺭ خواهند کرد.
ماده ۱۶ ـ
۱ ـ ﻫﺮ ﯾ ﮏ ﺍﺯ طرف‌ها، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ مقتضی، ﺩﺭ زمینه ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ اماکن مسکونی ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﮐﻨﺎﻥ ﻣﺮﮐﺰ ﻃﺮﻑ دیگر ﮐﻤﮏ خواهد کرد.
۲ ـ ﻫﺮ ﯾ ﮏ ﺍﺯ طرف‌ها ﺩﺭ چهارﭼﻮﺏ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺍﺕ موجود در دریافت ﻣﺠﻮﺯﻫﺎﯼ ﻻﺯﻡ ﺍﺯ مراجع ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ فعالیت ﻣﺮﺍﮐﺰ، به مراکز مساعدت خواهند کرد.
ماده ۱۷ ـ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺍﺧﺘﻼﻑﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺧﺼﻮص ﺗﻔﺴﯿﺮ ﯾﺎ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ موافقت‌نامه، با ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ بین طرف‌ها از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک) ﺣﻞ ﻭ ﻓﺼﻞ خواهد شد.
ماده ۱۸ ـ
۱ ـ ﺍﯾﻦ موافقت‌نامه از تاریخ دریافت ﺁﺧﺮﯾﻦ اطلاعیه ﮐﺘﺒﯽ ﺍﺯ طریق ﻣﺠﺎﺭﯼ سیاسی (ﺩﯾﭙﻠﻤﺎﺗﯿﮏ) مبنی بر تکمیل ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺕ ﺩﺍﺧﻠﯽ لازم ﺑﺮﺍﯼ اجرائی شدن آن توسط طرف‌ها، لازم‌الاجرا ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
۲ ـ این موافقت‌نامه ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺕ ۵ ﺳﺎﻝ منعقد خواهد شد. این موافقت‌نامه ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺭﻩﻫﺎﯼ ۵ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻌﺪﯼ، به‌صورت خودکار تمدید خواهد شد، مگر اینکه ﯾﮑﯽ ﺍﺯ طرف‌ها ﺣﺪﺍﻗﻞ ۶ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ، ﻃﺮﻑ دیگر ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭت ﻣﮑﺘﻮﺏ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺠﺎﺭﯼ سیاسی (ﺩﯾﭙﻠﻤﺎﺗﯿﮏ) ﺍﺯ ﻗﺼﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ فسخ ﺁﻥ ﻣﻄﻠﻊ ساﺯﺩ.
ﺍﯾﻦ موافقت‌نامه ﺩﺭ تهران ﺩﺭ تاریخ ۲۴ فروردین‌ماه سال ۱۴۰۰ ﻫﺠﺮﯼ ﺷﻤﺴﯽ برابر ﺑﺎ ۱۳ آوریل ۲۰۲۱ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺩﺭ ﺩﻭ نسخه به زبان‌های ﻓﺎﺭﺳﯽ، ﺭﻭﺳﯽ ﻭ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺍﻣﻀﺎ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ متن‌ها ﺍﺯ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﯾﮑﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﻭﺯ هرگونه ﺍﺧﺘﻼﻑﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﻔﺎﺩ ﺍﯾﻦ موافقت‌نامه، ﻣﺘﻦ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ملاک عمل خواهد بود.
ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ
ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻤﻬﻮرﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﻓﺪﺭﺍﺳﯿﻮﻥ ﺭﻭﺳﯿﻪ
قانون فوق مشتـمل بر ماده واحده و یک تبصره منضم به متن موافقت‌نامه شامل مقدمه و هجده ماده که گزارش آن توسط کمیسیون فرهنگی به صحن علنی تقدیم شده بود، پس از تصویب در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و سوم اردیبهشت‌ماه یکهزار و چهارصد و سه مجلس، در تاریخ 1403/03/10 به تأیید شورای نگهبان رسید.
رئیس مجلس شورای اسلامی ـ محمدباقر قالیباف
قانون موافقت‌نامه همکاری‌های امنیتی و انتظامی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری قرقیزستان
منتشره در روزنامه رسمی شماره 23083 – 1403/04/06
شماره ۵۳۱/۱۷۲۲۴ – ۱۴۰۳/۳/۲۷
جناب آقای دکتر محمد مخبر
سرپرست محترم ریاست جمهوری
عطف به نامه شماره ۵۸۰۹۱/۲۵۲۴۳ مورخ ۱۴۰۰/۳/۸ مطابق اصول (۱۲۳) و (۱۳۱) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران “قانون موافقت‌نامه همکاری‌های امنیتی و انتظامی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری قرقیزستان” مصوب ۲۳/۲/۱۴۰۳ مجلس شورای اسلامی به شرح پیوست ابلاغ می‌شود.
رئیس مجلس شورای اسلامی ـ محمدباقر قالیباف
شماره ۵۴۵۱۳ – ۱۴۰۳/۴/۲
وزارت کشور
وزارت اطلاعات
وزارت امور خارجه
فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی ایران
به استناد اصل یکصد و سی و یکم و در اجرای اصل یکصد و بیست و سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به پیوست “قانون موافقت‌نامه همکاری‌های امنیتی و انتظامی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری قرقیزستان” که در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و سوم اردیبهشت‌ماه یکهزار و چهارصد و سه مجلس شورای اسلامی تصویب شد و در تاریخ 1403/03/10 به تأیید شورای نگهبان رسیده و طی نامه شماره ۵۱۳/۱۷۲۲۴ مورخ ۲۷/۳/۱۴۰۳ مجلس شورای اسلامی واصل گردیده است، جهت اجراء ابلاغ می‌گردد.
سرپرست ریاست جمهوری ـ محمد مخبر
قانون موافقت‌نامه همکاری‌های امنیتی و انتظامی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری قرقیزستان
ماده‌واحده ـ موافقت‌نامه همکاری‌های امنیتی و انتظامی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری قرقیزستان مشتمل بر یک مقدمه و دوازده ماده به شرح پیوست تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
تبصره ـ رعایت اصول هفتاد و هفتم (۷۷)، یکصد و بیست و پنجم (۱۲۵) و یکصد و سی و نهم (۱۳۹) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در اجرای این موافقت‌نامه الزامی است.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
موافقت‌نامه همکاری‌های امنیتی و انتظامی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری قرقیزستان
مقدمه
دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری قرقیزستان که از این پس “طرف‌های متعاهد” نامیده می‌شوند با عنایت به:
- روابط دوستانه موجود میان دو کشور،
- اهمیت توسعه همکاری‌های دوجانبه و بین‌المللی در زمینه امنیت،
- قراردادهای قبلـی بین دو کشور از جمله یادداشـت تفاهم همـکاری مورخ ۷ اردیبهشت ۱۳۷۴ هجری شمسی برابر با ۲۷ آوریل ۱۹۹۵ میلادی،
- ارتقای منافع متقابل در جهت تأمین امنیت ملی و رفاه و آسایش دو کشور،
- لزوم توسعه همکاری‌ها در جهت مبارزه با جرائم سازمان‌یافتهسازمان‌یافته و ارعاب‌گری (تروریسم)، افراط‌گرایی، قاچاق انسان، قاچاق مواد مخدر و مواد روان‌گردان، به‌ویژه همکاری متقابل در چهارچوب معاهده واحد سازمان ملل متحد مربوط به مواد مخدر مورخ ۱۰ فروردین ۱۳۴۰ (۳۰ مارس ۱۹۶۱) و سند الحاقی (پروتکل) اصلاحی مربوط به آن مورخ ۵ فروردین ۱۳۵۱ (۲۵ مارس ۱۹۷۲)، معاهده (کنوانسیون) سازمان ملل متحد مربوط به مواد روان‌گردان مورخ ۲ اسفند ۱۳۴۹ (۲۱ فوریه ۱۹۷۱) و معاهده (کنوانسیون) سازمان ملل متحد برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر و مواد روان‌گردان مورخ ۲۹ آذر ۱۳۶۷ (۲۰ دسامبر ۱۹۸۸) و بر مبنای احترام به حاکمیت ملی، تمامیت ارضی، قوانین و مقررات داخلی دو کشور، عدم‌مداخله در امور داخلی یکدیگر و همچنین حمایت از حقوق شهروندان دو کشور و در چهارچوب این موافقت‌نامه در زمینه‌های زیر توافق نمودند:
ماده ۱ ـ زمینه‌های همکاری
طرف‌های متعاهد در چهارچوب صلاحیت خود و قوانین و مقررات داخلی در زمینه‌های زیر همکاری خواهند نمود:
۱. پیشگیری و مبارزه با جرائم سازمان‌یافته فراملی، ارعاب‌گری (تروریسم)، افراط‌گرایی، تجزیه‌طلبی و سایر جرائم مندرج در این موافقت‌نامه،
۲. مقابله با هرگونه فعالیت جنایت‌کارانه در قلمرو هریک از طرف‌های متعاهد که امنیت ملی و یا اتباع یا شهروندان هر یک از طرف‌های متعاهد دیگر را تهدید می‌نماید،
۳. پیشگیری و مقابله با قاچاق انسان به‌ویژه موارد مربوط به سوءاستفاده از زنان و کودکان،
۴. همکاری در تعیین سرنوشت افراد ناپدید شده و شناسایی اجساد و احراز هویت قربانیان جرائم ارتکابی توسط اتباع هر یک از کشورها در قلمرو کشور دیگر و تبادل اطلاعات شخصی آنها،
۵. مبارزه با عرضه، تولید، انباشت، توزیع، حمل، مبادله و سوءاستفاده از مواد مخدر و نیز مواد اولیه و پیش‌ساز شیمیایی مورد استفاده در ساخت مواد مخدر،
۶. همکاری و تعامل در زمینه برنامه‌های کاهش تقاضا از جمله، درمان و پیشگیری از آسیب،
۷. اتخاذ مواضع مشترک و اقدامات هماهنگ در سطوح منطقه‌ای و بین‌المللی در جهت ریشه‌کنی تولید و منابع مواد مخدر و روان‌گردان،
۸. پیشگیری و مبارزه با قاچاق کالا، اموال و اشیاء فرهنگی و تاریخی و تملک غیرقانونی خودرو و یا سایر وسایل نقلیه،
۹. پیشگیری و مقابله با جعل اوراق بهادار دولتی، اسناد مسافرتی و اوراق هویتی، پول، کارت‌های اعتباری و دیگر اسناد با ارزش،
۱۰. مبارزه با پول‌شویی و درآمدهای حاصله از جرم و سایر روش‌های غیرقانونی،
۱۱. مبارزه با قاچاق سلاح، مهمات، مواد منفجره، مواد سمی و مواد پرتوزا،
۱۲. پیشگیری و مقابله با جرائم رایانه‌ای و سایر جرائمی که با استفاده از وسایل مخابراتی و ارتباطی صورت می‌گیرد،
۱۳. همکاری پیرامون تجهیزات و مدیریت مرزی،
۱۴. همکاری در تقویت پلیس بین‌الملل دو کشور،
۱۵. همکاری در ارتقاء سطح کیفی فعالیت پلیس،
۱۶. فراهم نمودن تسهیلات لازم جهت اتباع طرف‌ها و تأمین امنیت و آسایش در قلمرو طرف دیگر،
۱۷. حمایت از حقوق، منافع قانونی و اموال شهروندان و اشخاص حقوقی هریک از کشورها در قلمرو طرف دیگر،
۱۸. همکاری در سایر زمینه‌های مورد علاقه متقابل در حوزه تأمین امنیت در قلمرو طرف‌های متعاهد.
ماده ۲ ـ روش‌های همکاری
هریک از طرف‌های متعاهد برای اجرای مفاد ماده (۱) اقدامات زیر را اتخاذ خواهند کرد:
۱. شناسایی گروه‌ها و افرادی که در جرائم سازمان‌یافته فراملی مشارکت دارند و ارائه اطلاعات ضروری در مورد گروه‌ها و مجرمین مذکور به طرف متعاهد دیگر،
۲. تبادل اطلاعات در مورد اشکال مختلف جرائم سازمان‌یافته فراملی و روش‌های جلوگیری از آنها و همچنین درباره تجهیزات و شیوه فعالیت گروه‌های تروریستی که اقدامات آنها بر ضد منافع طرف‌های متعاهد یا یکی از آنها است،
۳. تبادل کارشناس و متخصص در راستای توسعه همکاری‌های دوجانبه برای پیشگیری و کشف جرائم سازمان‌یافته، اعمال تروریستی، قاچاق مواد مخدر و سایر زمینه‌های مندرج در این موافقت‌نامه،
۴. مبادله اطلاعات در مورد قوانین داخلی دو کشور راجع‌به پیشگیری و مبارزه با جرایم مندرج در این موافقت‌نامه،
۵. تبادل اطلاعات و تجربیات در زمینه چگونگی تقویت مدیریت مرز و نظارت بر (کنترل) تردد از طریق مرزها،
۶. تبادل اطلاعات در زمینه انواع مختلف مواد مخدر، پیش‌سازها و مسیرهای مورد استفاده برای جابجایی مواد مخدر،
۷. تبادل تجربیات در مورد چگونگی استفاده از روش‌های جدید کشف، بازرسی و ضبط مواد مخدر و داروهای روان‌گردان و نیز روش‌های آموزش و استفاده از وسایل فنی و سگ‌های موادیاب در عملیات مبارزه با مواد مخدر،
۸. تبادل اطلاعات در زمینه اتباع هریک از طرف‌های متعاهد که در قلمرو طرف دیگر مرتکب جرم شده و از این‌رو در بازداشت بسر می‌برند. این اطلاعات شامل هویت متهم، نوع اتهام یا جرم ارتکابی، عکس و آثار انگشت متهم و آخرین وضعیت پرونده آنان می‌باشد،
۹. مبادله نشریات و نتایج تحقیقات علمی و فنی در زمینه کشف جرائم مندرج در این موافقت‌نامه و روش‌های مقابله با آنها،
۱۰. ایجاد همکاری در پیگرد جنایتکاران و نیز افراد تحت تعقیب و افراد مفقودالاثر و افرادی که از اجرای احکام دادگاه‌ها سرپیچی می‌نمایند از طریق مراجع مربوط دو کشور،
۱۱. تبادل تجربیات در خصوص شیوه‌ها و فن‌آوری‌های جدید نحوه جمع‌آوری و تکمیل اطلاعات و بانک‌های اطلاعاتی به منظور افزایش سرعت و کیفیت در شناسایی مجرمین،
۱۲. ایجاد همکاری متقابل در تأمین تجهیزات جرم‌شناسی، آتش‌نشانی، مبارزه با جرائم و کشف جرم و نرم‌افزارهای مربوط،
۱۳. تبادل اطلاعات و تجربیات در خصوص شیوه‌های تأمین امنیت شخصیت‌های شاغل در خدمات دولتی و تحت حفاظت دولت و نیز ساختمان‌ها، سازه‌ها و تأسیسات و محوطه‌های وابسته آن‌که امکانات تحت حفاظت دولت در آنها به‌صورت موقت یا دائم مستقر می‌باشند،
۱۴. تبادل اطلاعات و تجربیات در زمینه نظارت بر (کنترل) اتباع خارجی و افراد فاقد تابعیت که از مرزهای طرف دیگر تردد نموده و در آنجا اقامت غیرمجاز دارند،
۱۵. تبادل اطلاعات و تجربیات در رابطه با فناوری‌های پیشگیری و مقابله با جعل اسناد و اوراق بهادار،
۱۶. مبادله اطلاعات و تجربیات در زمینه سازمان‌دهی، اداره و آموزش نیروهای خود در سایر زمینه‌های مرتبط با این موافقت‌نامه،
۱۷. اعزام دانشجویان پلیس و تبادل اساتید در زمینه فنون و شیوه‌های نوین کشف علمی جرائم در هر دو کشور،
۱۸. برگزاری دور‌های آموزشی لازم برای کارشناسان، نیروهای پلیس و مراجع ذی‌ربط دو طرف،
۱۹. همکاری در زمینه استرداد مجرمین و انتقال محکومین به حبس بر اساس موافقت‌نامه،
۲۰. همکاری در تهیه و اجرای برنامه‌های مشترک مبارزه با جرائم و تأمین امنیت عمومی در صورت لزوم و با توافق متقابل،
۲۱. همکاری دوجانبه در تأمین نیازمندی‌ها، ابزارهای فنی، حمل و نقل، محل اقامت کارشناسان اعزامی در مأموریت به کشور دیگر طبق این موافقت‌نامه،
۲۲. فراهم نمودن زمینه‌های همکاری دوجانبه بین مراجع مسؤول طرف‌ها در رفع آثار منفی حوادث و بلایای طبیعی و غیرمترقبه، آتش‌سوزی‌ها و بیماری‌های واگیر،
۲۳. مشارکت افسران رابط یا نمایندگان سیاسی (کنسولی) طرف‌های متعاهد بر اساس هماهنگی با مراجع صلاحیت‌دار در زمینه امور حقوق بین‌الملل به هنگام بازپرسی از اتباع دستگیرشده خود به ظن ارتکاب جرم در قلمرو طرف متعاهد طرف دیگر.
ماده ۳ ـ موارد عدم همکاری
هریک از طرف‌ها حق امتناع از اجرای تمامی یا بخشی از درخواست طرف دیگر را به دلایل زیر دارا می‌باشد:
۱. در صورت به مخاطره افتادن حاکمیت و امنیت ملی طرف دیگر،
۲. در صورت به مخاطره افتادن یا مورد تهدید قرار گرفتن نظم و امنیت عمومی و منافع ملی طرف دیگر،
۳. در صورت تعارض با قوانین ملی و محلی طرف دیگر،
۴. در صورت هرگونه اخلال در فرایند تحقیق یا محاکمه جاری در قلمرو طرف متعاهد درخواست‌شونده یا نادیده گرفتن اعتبار تصمیمات قضائی لازم‌الاجرای طرف دیگر،
طرف درخواست‌شونده باید دلایل عدم همکاری خود را از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک) یا مرجع تماس طبق ماده (۸) این موافقت‌نامه به اطلاع طرف دیگر برساند.
ماده ۴ ـ طبقه‌بندی و بهره‌برداری از اطلاعات و اسناد
اطلاعات و اسناد مبادله شده بین طرف‌های متعاهد در چهارچوب این موافقت‌نامه، محرمانه می‌باشد و تنها با در نظر گرفتن شرایط طرف متعاهد درخواست‌شونده و برای اهداف تعیین‌شده متقابل مورد استفاده قرار خواهد گرفت. این‌گونه اسناد و اطلاعات فقط در صورتی که طرف دیگر موافقت رسمی و کتبی طرف متعاهد ارائه‌کننده را کسب کند در اختیار طرف ثالث قرار خواهد گرفت. در هر صورت از اطلاعات و اسناد دریافت شده به‌وسیله کشور ثالث، طبق قوانین و مقررات جاری راجع‌به آن مورد، حفاظت و مراقبت خواهد شد.
ماده ۵ ـ هزینه‌ها
چنانچه درخواست هر دو طرف جهت برگزاری دوره‌های آموزشی یا خرید هرگونه تجهیزات امنیتی یا سایر درخواست‌ها دربرگیرنده هزینه مالی باشد، هزینه‌های مربوط و نحوه پرداخت با توافق متقابل تعیین خواهد شد.
ماده ۶ ـ زبان مورد استفاده در درخواست‌های همکاری
درخواست همکاری در چهارچوب این موافقت‌نامه به زبان رسمی طرف درخواست‌کننده به همراه ترجمه آن به زبان انگلیسی صورت می‌پذیرد.
ماده ۷ ـ کارگروه مشترک
طرف‌های متعاهد موافقت نمودند کارگروهی به ریاست معاون امنیتی و انتظامی وزیر کشور دو طرف تشکیل شود. این کارگروه سالی یک‌بار یا در صورت لزوم در زمان توافق متقابل طرف‌ها یا به درخواست یکی از طرف‌ها به‌طور متناوب در هر یک از کشورها تشکیل جلسه خواهد داد. وظایف این کارگروه به قرار زیر خواهد بود:
ـ پیگیری و نظارت بر حسن اجرای موافقت‌نامه،
ـ ارائه راه‌حل برای کلیه مسائلی که ممکن است در جریان این موافقت‌نامه حادث شود،
ـ بررسی هرگونه تغییر یا اصلاح این موافقت‌نامه، که طبق مفاد ماده (۱۱) این موافقت‌نامه لازم‌الاجراء خواهد شد.
این کارگروه مشترک می‌تواند برای اجرائی شدن مفاد این موافقت‌نامه کارگروه‌های فرعی خود را تشکیل دهد.
ماده ۸ ـ مقامات صلاحیت‌دار و روش‌های ارتباطی
- از سوی جمهوری اسلامی ایران، وزارت کشور
- از سوی جمهوری قرقیزستان، وزارت کشور، وزارت موقعیت‌های اضطراری، کارگروه دولتی امنیت ملی، سازمان دولتی مرزبانی، سازمان دولتی گمرک تحت نظارت دولت جمهوری قرقیزستان، سازمان دولتی مبارزه با جرائم اقتصادی تحت نظارت دولت جمهوری قرقیزستان
هر یک از طرف‌های متعاهد مرجع تماس مُجازی را جهت ارتباط با طرف دیگر برای تسهیل و تسریع در اجرای این موافقت‌نامه از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک) به صورت کتبی به طرف دیگر معرفی می‌نماید.
ماده ۹ ـ حل و فصل اختلاف
طرف‌های این موافقت‌نامه هرگونه اختلاف در تفسیر و یا اجرای این موافقت‌نامه را با مذاکره و مشاوره از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک) یا کارگروه‌های مشترک موضوع ماده (۷) این موافقت‌نامه حل و فصل خواهند نمود.
ماده ۱۰ ـ ارتباط با سایر موافقت‌نامه‌ها
مفاد این موافقت‌نامه خدشه‌ای به تعهدات ناشی از مفاد سایر موافقت‌نامه‌های دوجانبه، چندجانبه یا بین‌المللی که به امضا و تصویب هر یک از طرف‌های متعاهد این موافقت‌نامه رسیده است، وارد نمی‌نماید.
ماده ۱۱ ـ اصلاح موافقت‌نامه
این موافقت‌نامه با رضایت متقابل و از طریق ارائه یادداشت رسمی به طرف دیگر و پس از بررسی آن در کارگروه مشترک قابل اصلاح خواهد بود. این‌گونه اصلاحات با رعایت مفاد ماده (۱۲) این موافقت‌نامه به اجراء درخواهد آمد.
ماده ۱۲ ـ اعتبار موافقت‌نامه
این موافقت‌نامه از تاریخ دریافت آخرین اطلاعیه کتبی هر یک از طرف‌ها از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک) مبنی بر اینکه تمامی اقدامات داخلی و قانونی به انجام رسیده است، لازم‌الاجراء خواهد شد.
این موافقت‌نامه برای مدت نامحدود معتبر می‌باشد. هر یک از طرف‌های متعاهد می‌تواند از طریق اطلاعیه کتبی به طرف متعاهد دیگر از طریق مجاری سیاسی (دیپلماتیک) فسخ این موافقت‌نامه را درخواست کند که در این صورت موافقت‌نامه شش ماه پس از دریافت درخواست مزبور توسط طرف دیگر، فسخ خواهد شد. در این مدت سایر درخواست‌های ارائه‌شده از سوی هریک از طرف‌های متعاهد در چهارچوب این موافقت‌نامه قابل اجراء می‌باشد.
این موافقت‌نامه، مشتمل بر دوازده ماده در شهر بیشکک در ۲۲ شهریور ۱۳۹۸ هجری شمسی برابر با ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۹ میلادی در دو نسخه به زبان‌های فارسی، قرقیزی، روسی و انگلیسی تنظیم گردید که تمامی متون از اعتبار یکسان برخوردار هستند. در صورت بروز هرگونه اختلاف در تفسیر، متن انگلیسی ملاک خواهد بود.
| از طرف | از طرف |
| دولت جمهوری اسلامی ایران | دولت جمهوری قرقیزستان |
| عبدالرضا رحمانی فضلی | سرهنگ کشکار جونوشالیف |
| وزیر کشور | وزیر کشور |
قانون فوق مشتمل بر ماده‌واحده و یک تبصره منضم به متن موافقت‌نامه شامل مقدمه و دوازده ماده که گزارش آن توسط کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی به صحن علنی تقدیم شده بود، پس از تصویب در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و سوم اردیبهشت‌ماه یکهزار و چهارصد و سه مجلس، در تاریخ ۱۰ /۱۴۰۳/۳ به تأیید شورای نگهبان رسید.
رئیس مجلس شورای اسلامی ـ محمدباقر قالیباف
