چکیده: براساس این پژوهش که با روش توصیفی و تحلیلی انجام یافته، با توجه به شرط «ذی‌نفع نبودن شاهد» برخی از فقهای اسلامی شهادت دوست صمیمی را در مورد دوست خود نپذیرفته‌اند. هم‌چنین، ماده 177قانون مجازات اسلامی، درباره شرایط شاهد، از جمله ذی‌نفع نبودن، گفته است: «شرایط موضوع این ماده باید توسط قاضی احراز شود.» لذا قاضی درباره شهادت دوست صمیمی باید دیگر قرائن و امارات را بررسی دقیق کند. از نگاه فقهی نیز شرط «در مظان اتهام نبودن شاهد»، بر عدم پذیرش شهادت دوست صمیمی دلالت ندارد؛ زیرا 1ـ گاهی در دوستی افراد شائبه جلب منفعت یا دفع ضرر نیست، 2ـ عدالت دوست، به‌ویژه اگر دوستی وی به‌خاطر خدا باشد، جلوی شهادت نادرست او را می‌گیرد، 3ـ اگرچه خویشاوندان ذی‌نفع هستند، اما شهادت آن‌ها پذیرفته می‌شود. به طریق اولی شهادت دوستان باید پذیرفته شود، 4ـ شهادت در فرضی «در مظان اتهام» می‌باشد که شرع به آن تصریح کند، اما درباره شهادت دوست چنین تصریحی وجود ندارد و 5ـ فقها تنها شش مورد از مصادیق «در مظان اتهام بودن» را ذکر نموده‌اند. لذا به دلیل «عمومات لزوم پذیرش شهادت عادل» شهادت‌هایی که ذی‌نفع بودن شاهد در آن‌ها مشکوک است، پذیرفته می‌شوند.
