- عنوان پایان‌نامه: روش‌های حل‌وفصل اختلافات بین‌المللی در زمینه میراث فرهنگی
- نام نویسنده: آقای سیدحسین بهبهانی
- مقطع: کارشناسی‌ارشد
- گرایش تحصیلی: حقوق بین‌الملل
- استاد راهنما: دکتر ساسان صیرفی (عضو هیأت‌علمی دانشگاه تهران)
- استاد مشاور: دکتر سیدفضل‌اله موسوی (عضو هیأت‌علمی دانشگاه تهران)
- دانشگاه: دانشگاه تهران
- سال: 1399
- چکیده: میراث فرهنگی به‌عنوان یک منبع تجدیدناپذیر ارزشمند، یکی از مفاهیم رو به توسعه حقوق بین‌الملل به شمار می‌رود. با توسعه گستره معنایی میراث فرهنگی، به مرور منافع این میراث برای جامعه جهانی، افراد و جوامع بومی، درکنار دولت‌ها در حقوق بین‌الملل به رسمیت شناخته شد. از طرف دیگر، پیوندهای اقتصادی، تجاری و فرهنگی کشورها در کنار بازار نقل‌وانتقال نفایس فرهنگی، زمینه بروز این تعارض منافع در چارچوب بین‌المللی را افزایش داده است و در نتیجه این دو فرایند، گستره اختلافات بین‌المللی میراث فرهنگی از موضوعات خاص و محدود نسبت به جابه‌جایی غیرقانونی اموال فرهنگی و یا حفظ میراث فرهنگی در زمان مخاصمات مسلحانه فراتر رفته است. با توجه به این تحولات معنایی و عملی در زمینه میراث فرهنگی و اختلافات مربوط به آن، حقوق بین‌الملل می‌بایست به نحوی بر حل‌وفصل اختلافات مذکور حکم‌فرمایی کند تا تحقق اهداف خود در خصوص میراث فرهنگی را در مسیر حل اختلافات بین‌المللی میراث فرهنگی تضمین نماید. در حالتی که کنوانسیون مشخصی در خصوص روش‌های حل اختلاف میراث فرهنگی وجود ندارد و اسناد موجود عمدتاً با نگاهی جزئی به این موضوع پرداخته‌اند، نیاز است تا با مطالعه قواعد و عرف‌های بین‌المللی و هم‌چنین رویه عملی حل اختلافات بین‌المللی مشخص شود که روش مطلوب از نظر حقوق بین‌الملل برای حل اختلافات میراث فرهنگی کدام است. با بررسی روش‌های غیرحقوقی، شبه‌حقوقی و حقوقی قابل‌اعمال و اعمال‌شده در اختلافات بین‌المللی میراث فرهنگی روشن شد که در میان روش‌های موجود، روش داوری علاوه‌بر این‌که قابل‌اعمال در گستره وسیعی از اختلافات بین‌المللی میراث فرهنگی می‌باشد، به جهت ماهیت انعطاف‌پذیر و مزایای حقوقی خود روشی مناسب برای تحقق اهداف حقوق بین‌الملل نسبت به میراث فرهنگی در مسیر حل یک اختلاف بین‌المللی میراث فرهنگی می‌باشد؛ چراکه می‌تواند به‌نحوی مؤثر منافع گوناگون طرف‌های درگیر را در راستای اهداف حقوق بین‌الملل متعادل سازد. با این وجود بهتر است نظام داوری نهادی در خصوص اختلافات میراث فرهنگی بیش از پیش توسعه یابد تا محدودیت‌های داوری موردی مانع تحقق مطلوبیت‌های روش داوری در اختلافات بین‌المللی میراث فرهنگی نگردد.
مطالب مرتبط ::
